استاد حبیب الله بدیعی، موسیقی دان، آهنگساز و ویولون ساز برجسته مازندرانی، در تاریخ ۲۵ آوریل ۱۹۴۱ در شهر سوادکوه متولد شد. او پسر علی محمد بود که خودش دوتار می‌زد.

زندگی نامه استاد حبیب الله بدیعی

حبیب الله بدیعی در تلفیق تکنیک موسیقی کلاسیک با موسیقی سنتی ایران تأثیر انکارناپذیری داشت. هنرمندی که قدرت کمان و تسلط ویولن در آن غیر قابل تصور بود و تا به امروز تکنوازی های او الگوی بسیاری از نو آموزان ویولن است.

بیوگرافی و فعالیت هنری

او دو ساله بود که پدرش سواد کوه را ترک کرد و در ساری اقامت گزید، جایی که در فلاحت کار می‌کرد و تجارت می‌کرد. تا هشت بهار قبل از سن حبیب بود که با خانواده‌اش به تهران آمد و در این شهر اقامت گزید.

در ساری، برادر بزرگ‌تر حبیب برای خود ویولون تهیه کرد و نزد یک نوازنده ارمنی ویولن آموخت، اما پس از دو سال از ادامه کار خسته شد و ویولن را ترک کرد.

در این زمان، حبیب گهگاه، بدون اجازه و دور از چشم برادرش، با اشتیاق به کمان ویولن دست می‌زد و ملودی‌های دلپذیر را گوش می‌داد. این عمل از نظر برادر مکتوم پنهان نبوده و هنگامی که برادرش علاقه شدید خود را به موسیقی دید، ویولن را به او هدیه داد.

والدین وی که به اندازه سایر فرزندانش به تحصیلات وی علاقه مند بودند، از نزدیک بر تحصیلات وی نظارت می‌کردند و وی تمام مراحل تحصیل را با موفقیت به پایان رساند تا اینکه از دانشکده علوم لیسانس گرفت.

ورود به حوزه موسیقی 

حبیب الله که در سال ۱۳۲۶ نوجوان بود، پس از مدتی تمرین به صورت خود آموز در کلاس لطفت الله مفخم به پایان شرکت کرد. مفخم پایان یکی از شاگردان ابوالحسن صبا بود.

وی به مدت سه سال حبیب الله الله بدیعی را در فراگیری ردیف صبا آموزش داد، تا اینکه بدیعی به تدریج چنان پیشرفت کرد که در سال ۱۳۲۹ ویولن را به عنوان تکنواز در برنامه رادیویی ارتش آغاز کرد. او ۲ سال با ابوالحسن صبا دوره‌های تکمیلی آواز را به پایان رسانید. 

همزمان با تحصیل تحت نظر صبا، دو سال نزد یکی از استادان موسیقی کلاسیک خارجی به نام جینگوزیان که ارمنی قفقاز بود تحصیل کرد.

با استعدادترین شاگرد ابوالحسن صبا

بدیعی با استعداد شگفت انگیز خود توانست پیشرفتی مثال زدنی در موسیقی داشته باشد. بدیعی نه تنها استعدادی باورنکردنی در بداهه پردازی و فن بیان داشت، بلکه از هنرمندان گذشته نیز به زیبایی تقلید می‌کرد.

پس از مرگ ابوالحسن صبا، هیچ نواری از قطعه معروف وی “رنگ شتر ” وجود نداشت یا حداقل رادیو چنین نواری نداشت، اما احترام به صبا ضروری بود، این شاهکار باید برای همیشه پخش می‌شد. بنابراین، به تشخیص مدیر رادیو در آن روز، چند نفر از دانشجویان صبا زنگ شتر را نواختند و قطعه‌ای که مورد قبول بسیاری قرار گرفت و حتی با نام صبا پخش شد، قطعه‌ای بود که حبیب الله بدیع نواخت.

وفات

حبیب الله بدیعی در ۵۹ سالگی در ۲۹/۷/۱۳۷۱ به دیار باقی شتافت. پیکر وی در جوار امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد